دوباره ماهی مبارک تر، از پس ماهی مبارک. ماهی که به شرافت معروف است و به حضرت سید انبیا(ص) منصوب. وارد شعبان شده ایم ...ماه رجب، ماه تمرین عبودیت بود. ماه یک نرمش عرفانی، یک آمادگی روحانی. ولی شعبان آدم های ورزیده ماه رجب را به کارهای آسان فرا می خواند. پاداش فراوان در قبال کارهای ساده. شعبان ماه سود فراوان است. ماهی است که خدا آن را به رحمت و رضا و خشنودیش در پوشیده. اصلا دلیل نامیده شدن شعبان همین بوده: شعبانش گفتیم به جهت پراکنده شدن خیرات و باز شدن درهای حسنات برای شما و جلوه دادن قصرها و خیرات به قیمت ارزان وکارهای آسان برای شما توسط خدا. سرعت صعود زیاد شده و بهترین فرصت است برای بالا رفتن و ارتقا و وای بر ما اگرغفلت کنیم و بهره مند نشویم از ماهی که به معامله ای استثنایی می ماند در بهره و سود و بی مانند است در پیشرفت.

اعمالش صلوات و روزه و از همه مهم تر استغفار است و صدقه. باید با این اعمال خود را پاک کنیم و برای ضیافت رمضان آماده شویم. باید لباس خود را قبل از ضیافت بپوشیم، در ضیافت نمی توان لباس عوض کرد.

در روایات خوانده ایم: کسی که روزه بگیرد برای محبت پیغمبر خدا و تقرب به سوی او، خدا او را نزدیک گرداند به کرامت خود در قیامت و بهشت را بر او واجب می کند.

و چه پاداش شیرینی!

هرکه صدقه دهد، خدا بدنش را بر آتش جهنم حرام گرداند.

هرکه تصدق کند در این ماه، حتی به قدر هسته خرمایی، خدا او را تربیت کند، همچنان که یکی از شما شتربچه اش را تربیت می کند، تا آن که در قیامت برسد به صاحبش در حالتی که به قدر کوه احد شده باشد. و چه امتیازی بالاتر از این. انسان واقعا به طمع می افتد.

و از این دست روایات امیدوار کننده که انگیزه ای قوی می تواند باشد برای برگرفتن توشه، پرکردن کوله بار برای سفری که برهوت است، و نیازمند به آذوقه.

در این ماه، غفلت قرین پشیمانی است و همت، سرمایه ای ماندنی.

پس برخیزید و بگویید: خدایا اکنون که در حضور تو ایستاده ام، انگار که حس توکلم بر تو به سرم سایه لطف انداخته. بس امید دارم به لطفت که اگر من لایق رحمتت نیستم، تو لایقی که بر من از فضل وکرم بی پایانت جود و بخشش کنی. اگر مرا به جرمم مواخذه کنی، تو را به عفوت مواخذه می کنم. از او خواهش کنیم ما را به حق رجبیون به شعبان متصل کند.

عمری را در غفلت از خدا، گذراندیم. اکنون که به ما نعمت حیات و ماندن داده  و امیدواریم که شعبانش را هم به ما ارزانی دارد، حالا که جود و بخشش بی پایانش، بساط آرزوی ما راگسترانده، با تمام همت و قدرت برخیزیم و بیدار شویم. بیدار شویم از خواب روزگاری که مغرور کرم خدا بودیم  و از او بخواهیم که با عشق و محبت بی پایانش ما را واقعا  بیدار کند تا از معصیت و تباهی وخراب کردن آینده جاودانمان بازگردیم.