از آن جا که هر چیز در ایران تغییر ماهیت می دهد وکیلی مجلس نیز از این امر مستثنی نیست. وکیل یعنی کسی که در موضوعات حقوقی صاحب اطلاع بوده بتواند در دعاوی استیفای حقوق موکل بکند و باید از جانب موکلین خود در مجلس سخن گفته، مشکلات منطقه وکالت خود را عنوان نموده محلیان دولت را وادار به حل مشکلات وکیل کرده های خود بکند.

انتخابات قبل از انقلاب اسلامی صورت سازی هایی بود که جهت اغفال مردم خمینی شهر انجام شده و تنها چیزی که مطرح نبود خود مردم و رای آن ها بود. ضرب المثل سدهی که می گفت: کسی انتخاب می شود که ریگ تو دستشه، شاهد این مدعاست. بنابراین بی جهت نبود که دکتر صفری از کاندیداهای قبل از انقلاب، انتخابات را تحریم نمود. و مهندس فروشانی با 2600 رای انتخاب شد!

کار وکیل مجلس شاهنشاهی اول استماع لوایح با توجه به آشنایی او به قوانین است و سپس این که بر سر آن چند تنشان شور و فغان کرده تند شده و جنگ و نزاع نموده، دشنام داده دشنام شنیده و جنگ زرگری کنند و در آخر رای مشروط یا ممتنع بدهند و اکثریتی که روضه گوش وار بدون سر و صدا نشسته چرت زده و موقع رای گرفتن رای بدهند چون اطلاعی از قوانین و تبصره و نر و ماده آن نداشتند هر چند هر گروه چه مخالف و یا موافق و چه بخواب رفته از انواع تحف و هدایا بابت حق السکوت بی نصیب نمی مانند و سپس به هنگام تنفس در راهروهای مجلس از احداث کارخانه و مزرعه داری و افتتاح بانک بگویند. بنابر این برای وکالت مجلس کافی بود که وکیل بتواند مغلطه و تخطئه نموده و توی چشم مردم نعل وارونه زده ماست را سیاه و ذغال را سفید گفته و سابقه دهن لقی و پر رو شدن داشته و خجالت را نداند و شارلاتانیش به کمال باشد. چنین فردی اگر انتخاب می شد مردم چون خودشان او را وکیل کرده بودند در حقیقت انتقاد از او مثل تف سر بالا بود! در سده از 14 مهرماه  1336 تا 9 شهریور 1350 محمود پریشانی نماینده دوره بیست و دوم در مجلس شورای ملی و سپس از تاریخ 9 شهریور 1350 تا پیروزی انقلاب اسلامی حسن اوحدی نماینده مردم سده در بیست و سوم و بیست و چهارم مجلس بود.