زمانی که مردم ما یک نابینا را در سطح شهر می بینند رفتارهای متفاوتی ازآنها سر می زند، برخی از مردم با دیدن یک نابینا شروع به نچ نچ کردن و اظهار لطف و ترحم می کنند و بعضی دیگر زبان شکر بابت سلامتی خود می گشایند. نگاه از روی ترحم به نابینایان و بها ندادن به استعدادها و توانایی های این قشر از جامعه معضلی است که متاسفانه رد پایش را در سیاستگذاری و برنامه ریزی بسیاری از مدیران جامعه نیز می توان دید.

فیروزه حاج کریمی یکی از بانوان نابینای خمینی شهری است که هم اکنون 38 سال سن دارد. وی -که به دلیل بیماری ارثی به مرور زمان بینایی خود را از دست داده است- دارای دیپلم حسابداری است، و از آنجا که روحیه فعال و پر جنب و جوشی دارد، در خانه بیکار ننشسته و همه تلاشش را کرده است تا بتواند استعداد های خود را بروز دهد. او اکنون هم قلاب بافی می کند و هم نقاشی. حاج کریمی هم اکنون توانسته در نقاشی پیشرفت قابل توجهی داشته باشد و آثارش را در گالری و نمایشگاه های مختلف به نمایش بگذارد. در همین رابطه برای آشنایی بیشتر با فعالیت هایش با او به گفتگو نشستیم. آنچه در ادامه می خوانید چکیده این گفتگو است.
**
در ابتدا توضیح دهید که چگونه با وجود نابینایی نقاشی می کنید؟
جواب شما می تواند بسیار گسترده باشد، در ابتدا باید بگویم من از کودکی تا بزرگسالی به صورت تفننی نقاشی می کردم، اما از سن 27 سالگی بعد از جراحی که روی چشمم انجام دادم و بینایی ام بسیار کمتر شد برای مدتی به کار نقاشی کمتر پرداختم، تا اینکه در این دو الی سه سال اخیر مجددا تصمیم گرفتم نقاشی را به صورت حرفه ای تر ادامه دهم. بنابراین من گذشته ای در ذهن خود دارم و هم اکنون نیز با تکنیک های خاصی کار می کنم، برای مثال در پالتی که دم دست دارم علامت می زنم که در کدام قسمت چه رنگی را ریخته ام و یا با خط بریل بر روی رنگ ها می نویسم و یا مثلا زمانی که بخواهم منظره ای را بکشم، سیم را به شکل قالب مورد نظر در می آورم و بعد مناطق خالی اش را رنگ می کنم، البته در سبک آبستره که کار می کنم از لمس استفاده می کنم نه از سیم، ذکراین نکته نیز دارای اهمیت است که در این سبک نقاش برداشت ذهنی خود را واقعیت می کشد و بنابراین در این سبک هر منظره ای عینا نباید مثل واقعیت باشد.
شاید برای شما هم جالب باشد که من از قرآن نیز برای نقاشی هایم کمک می گیرم، به این ترتیب که برداشت خودم را از چند آیه سعی می کنم به تصویر در بیاورم و برای مثال از سوره نبا 5 تابلو کشیدم، من حتی در مورد آسیب ها و معضلات اجتماعی نیز تابلو دارم مثلا تابلوی دارم که موضوعش دست اندازی آمریکا به دیگر کشورهاست.

 

هدفتان از کشیدن نقاشی چیست؟
اولا دوست دارم با نقاشی هایم به افراد بینا بگویم معلولیت محدودیت نیست و اگر بتوانم سعی دارم با کسب مهارت در این زمینه منبع درآمدی داشته باشم.

 

چه انتظاری از مسوولان دارید؟
از مسوولان انتظار دارم ما نابینایان را بیشتر ببینند، ما نابینایان در جامعه مشکلات زیادی داریم، مشکلاتی مانند مشکل رفت وآمد، نداشتن و برآورده نشدن نیازهای اولیه به عنوان یک نابینا و به خصوص افرادی مانند من که به مرور نابینا شده اند بیشتر با این مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. نبودن کلاسهای فنی و حرفه ای برای ما نابینایان مزید علت است. از مسوولان می خواهم شرایطی را فراهم کنند نابینایانی مانند من بتوانند آثار و صنایع دستی خود را به نمایش گذاشته و در نهایت به فروش برسانند.

 

چه توصیه ای برای معلولان دارید؟
به معلولان توصیه می کنم وقتشان را به بطالت نگذرانند و از هر فرصتی برای پیشرفت استفاده کنند و ناامید و بدبین به زندگی نباشند. همه ما باید همواره بابت نعمات فراوانی که خداوند به ما داده شکرگزار باشیم و همه تلاش خود را برای موفقیت انجام دهیم.